Barbara Groot - november 2021

Bloemenbingo

"De bloemen uit de dienst gaan met een hartelijke groet ter bemoediging van onze gemeente naar mevrouw de Vries en naar meneer Jansen. Wie wil deze bloemen wegbrengen?"

De ouderling van dienst kijkt de kerk rond.

"Het is ook overal hetzelfde liedje", denk ik. Ik ben op vakantie in Nederland en bezoek graag een dienst in een protestantse kerk ter plaatse. Altijd fijn om even te ontsnappen aan het al te knusse gezinsleven in een klamme tent.

De ouderling kijkt hoopvol rond of er ergens een hand de lucht in gaat (quod non). Er is lichte consternatie voelbaar. Verontrustend gefluister: "Wélke mevrouw de Vries? Wélke meneer Jansen?" De organist heeft niks door en zet na een paar tellen een lied in, er van uit gaande dat de ouderling inmiddels bingo heeft. Maar na het lied komt de ouderling schoorvoetend terug naar de microfoon. "Ik ben vergeten de adressen te vermelden, dus nogmaals…". Zucht. Wat een rommelig gedoe aan het begin van de dienst, het moment waar ik een krachtige bemoediging wil horen, een roep om ontferming en een woord van genade. Die bloemen, altijd maar die bloemen.

Nee dan Jezus. Die bracht -voor zover bekend- nooit bloemen mee voor iemand. Hij heeft altijd een woord. Vaak vergezeld van een aanraking, een gebaar. Komt hij op ziekenbezoek, dan pakt hij de bedlegerige bij de hand en zegt haar: "Sta op, meid!"

En een mens met gehoor- en spraakproblemen neemt hij apart en fluistert hij zacht in: "Ga open!" En zelfs in een situatie waar je menselijkerwijs aanvoelt dat woorden te kort schieten, als iedereen huilt en weeklaagt bij een graf, en ook Jezus zelf huilt en in verwarring is, zelfs dan laat hij niet na om woorden te spreken en schreeuwt hij naar dat graf: "Lazarus, hierheen, naar buiten!" Wat je noemt een woord ten leven. Helemaal in lijn met de Ene die in de diepste donkerte en chaos begon te spreken: "Licht!" En het was er gewoon.

In de kerk zeggen we het liever met bloemen. Is dat omdat we denken, kleingelovig als we zijn, het niet te redden met woorden als we willen meeleven met iemand die kampt met ziek en zeer? Omdat we niet weten wat te zeggen tegen een mens vol verdriet en rouw?

Durven we het niet aan met lege handen te komen, met slechts ons gebrekkige, stamelende zelf?

Soms hoop ik dat de kerk op een dag zo arm is dat er geen geld meer is voor bloemen. Dan kunnen we niet anders dan het er op wagen met een woord. Maar laat ze maar staan tot die tijd. Als een zichtbaar teken dat we dat levend Woord zo ontzettend nodig hebben.

In de kerk op mijn vakantieadres kan de voorganger eindelijk de dienst voortzetten. "Heer, ontferm U over ons!"